Ilze Ajhinger (1921-2016) austrijska je književnica. Kao polujevrejsko dete bila je meta antisemitskih progona koje su sprovodili nacionalsocijalisti. Nakon završetka rata započela je studije medicine, koje je uskoro prekinula, kako bi dovršila autobiografski roman „Veća nada“ („Die größere Hoffnung“, 1948). Još tokom studija objavljeni su mnogobrojni njeni eseji, između ostalog „Četvrta kapija“ („Das vierte Tor“), u kome su se po prvi put u austrijskoj književnosti kao tema pojavili koncentracioni logori smrti.
Za delo „Priče iz ogledala“ (Spiegelgeschichte) dobila je nagradu književnog udruženja 47, što ju je učinilo poznatom široj publici i doprinelo tome da sve više bude u mogućnosti da živi od književnog rada. Uz to je učešćem na zasedanju književnog udruženja 47 upoznala književnike i književnice kao što su Ingeborg Bahman, Paul Celan, Tomas Bernhard i posebno Ginter Ajh, s kojim se venčala 1953. godine. Nakon smrti supruga i majke, Ilze Ajhinger je prihvatila poziv izdavačke kuće Fišer i otišla u Frankfurt, ali se 1988. godine vratila u Beč. Njen književni opus obuhvata romane, pripovetke i kratku prozu, ali i radio drame i priloge za dnevne novine „Der Standard“. Ajhinger je 1995. godine dobila Veliku austrijsku državnu nagradu za književnost. Ilze Ajhinger (1921-2016) austrijska je književnica. Kao polujevrejsko dete bila je meta antisemitskih progona koje su sprovodili nacionalsocijalisti. Nakon završetka rata započela je studije medicine, koje je uskoro prekinula, kako bi dovršila autobiografski roman „Veća nada“ („Die größere Hoffnung“, 1948). Još tokom studija objavljeni su mnogobrojni njeni eseji, između ostalog „Četvrta kapija“ („Das vierte Tor“), u kome su se po prvi put u austrijskoj književnosti kao tema pojavili koncentracioni logori smrti.
Za delo „Priče iz ogledala“ (Spiegelgeschichte) dobila je nagradu književnog udruženja 47, što ju je učinilo poznatom široj publici i doprinelo tome da sve više bude u mogućnosti da živi od književnog rada. Uz to je učešćem na zasedanju književnog udruženja 47 upoznala književnike i književnice kao što su Ingeborg Bahman, Paul Celan, Tomas Bernhard i posebno Ginter Ajh, s kojim se venčala 1953. godine. Nakon smrti supruga i majke, Ilze Ajhinger je prihvatila poziv izdavačke kuće Fišer i otišla u Frankfurt, ali se 1988. godine vratila u Beč. Njen književni opus obuhvata romane, pripovetke i kratku prozu, ali i radio drame i priloge za dnevne novine „Der Standard“. Ajhinger je 1995. godine dobila Veliku austrijsku državnu nagradu za književnost.