Poeme i pesme Aleksandra Vuča
Aleksandar Vučo
Uskoro, Poezija
"Vučo dobija s vremenom kao jedini pesnik u nas koji se između horizontalne crte i one vertikalne opredelio za dijagonalu i time otvorio našem pesništvu nepoznati put." (Oskar Davičo)
Na svom ispovedno-refleksivnom pesničkom početku (Krov nad prozorom) Vučov izraz bio je varijanta jednog tipičnog mladalačkog nemira, sa poverenjem u sliku i metaforu. Njegovo nadrealističko stasavanje pak donelo je verbalne eksperimente u savezu sa oporim poetskim humorom, koji je kulminirao sa poemama Nemenikuće i Ćirilo i Metodije, odnosno sa poemom Humor Zaspalo, tim zaumnim, burlesknim jezgrom njegovog pesničkog govora i mišljenja. Posleratni Vučo, u svetlu Algi, odlazi u „prabiljna stanja”, gde traži nove veze za stara uzbuđenja, i dalje „izvan protektorata razuma”, sa prepoznatljivom praskavom zvučnošću i amblematskim humorom, ali koji u poznim pesmama postaju tanki tvrdi oklop oko setne meditacije.
Čulna obdarenost Vučovoj poetici omogućava ono nadrealističko sondiranje i eksploataciju prostora koji su teško dohvatljivi – nadzemlje i podzemlje, podmorje, animalni organizam, vegetalna bujnost i floralnost, alge, leševi, svet mikroba, matavulja, parafina, karantina i sl.
Bojan Marković
I uspeo je. Ne samo da sve poškropi humorom nego i da ga učini dominantnim poetskim stavom i angažmanom (...) Vučo dobija s vremenom kao jedini pesnik u nas koji se između horizontalne crte i one vertikalne opredelio za dijagonalu i time otvorio našem pesništvu nepoznati put.
Oskar Davičo
- ISBN: 9788660362904
- Broj strana: 180
- Pismo: latinica
- Povez: Mek
- Format: 19,6X12,7
- Godina izdanja: 2024
Aleksandar Vučo
Aleksandar Vučo (1897 – 1985) romansijer je, pesnik i nadrealista, rođen u trgovačkoj porodici u Beogradu. Kao gimnazijalac sa sedamnaest godina (1915), pridružio se srpskoj vojsci kao dobrovoljac i sa njom se povukao preko Albanije. Iz Drača, izmučen strahotama povlačenja, kao i dosta njegovih vršnjaka odlazi u Francusku. Sledeće godine se nalazi u Nici i tamo završava gimnaziju a zatim upisuje Pravni fakultet na Sorboni, u Parizu. Tamo upoznaje svoju buduću ženu Julku Simeonović i već 1920. godine se venčavaju i ubrzo dobijajau dva sina. Vučo se sa porodicom vraća u Beograd gde već 1923. godine počinje da sarađuje sa časopisom “Putevi” a zatim i za “Svedočanstva”. Prvu poemu objavio je 1926. godine pod nazivom “Krov nad prozorom” a 1928. roman “Koren vida”. Sledeće godine izlazi knjiga “Ako se još jednom setim ili načela”. Sa prijateljima istomišljenicima osniva beogradsku grupu nadralista i počinje da se aktivno uključuje u politički život. Kao jedan od osnivača i potpisnika manifesta postaje i jedan od urednika almanaha "Nemoguće" – "L’impossible". Pored poezije objavljuje i prvi scenario za film “Ljuskari na prsima”. Sarađivaće za časopis “Nadrealizam danas i ovde” i pisaće u “Politici” priloge pod pseudonimom Askerland.
Potpisnik je brojnih scenarija, romana, od kojih je roman "Mrtve javke" dobio NINovu nagradu, kao poema, zbirki poezije za odrasle i decu. Jedan je od najvažnijih pisaca dečije književnosti i predstavnik je avangarde u ovom polju. Naročito se ističu njegove poeme „Podvizi družine Pet petlića“ i „San i java hrabrog Koče“, kao i plodonosna saradnja sa Dušanom Matićem. Posle rata više se posvećuje filmskoj umetnosti. Umro je 1985. godine u Beogradu i iza sebe ostavio bogat opus iz različitih umetnosti.
