Boško Tokin (Čakovo, 2. april 1894 – Beograd, decembar 1953) bio je jugoslovenski i srpski novinar, pisac, prevodilac, teoretičar, kritičar i pionir filmske kritike i misli o filmu kod Srba.

Nakon završene osnovne škole u Đulvezuvama i Vršcu, upisuje gimnaziju u Zemunu, a maturira 1912. u Temišvaru. U Zemunu se sprijateljio sa Slavkom Vorkapićem, Savom Šumanovićem i Nikolom Krstićem. Do 1914. dva puta je proputovao srednju Evropu, nakon čega prelazi u Beograd i počinje da radi kao novinar u listu Pijemont.

U Prvom svetskom ratu najpre je bio dobrovoljac na frontu, a zatim član Ratnog pres biroa Srpske vrhovne komande. Prešao je Albaniju sa zaštitnim polubataljonom Vrhovne komande i 1916. stigao u Francusku. U Parizu je na Sorboni upisao studije estetike i istorije umetnosti. Na Monparnasu se družio sa domaćim i svetskim intelektualcima, među kojima su bili Slavko Vorkapić, Tin Ujević, Lav Trocki i Marsel Sovaž.

Po povratku u Jugoslaviju 1920. u listu Progres objavljuje prvu filmsku kritiku na srpskom jeziku. Sa Ljubomirom Micićem i Ivanom Golom 1921. objavljuje Manifest zenitizma i postaje jedan od urednika avangardnog časopisa Zenit. Bio je i član grupe Alfa – Beogradske književne zajednice.

Za vreme okupacije tokom Drugog svetskog rata bio je urednik kolaboracionističkog lista Kolo, zbog čega je 1945. osuđen na gubitak nacionalne časti i prinudni rad. U zatvoru je proveo tri godine. Nakon izdržane kazne dobija posao u knjižari u Vršcu. Od 1951. počinje njegova puna reafirmacija – piše o filmu za specijalizovane listove i drži predavanja u Jugoslovenskoj kinoteci i Kolarčevoj zadužbini.

Kao profesionalni novinar, bio je jedan od osnivača Jugoslovenskog novinarskog udruženja 1921. godine. Svoje članke objavljivao je u mnogim časopisima: Letopis matice srpske, XX vek, Vreme, Zenit, Tribuna, Film, Hipnos i drugim. Godine 1932. objavio je roman Terazije, koji uvodi modernističke motive u srpsku književnost – homoseksualnost, promiskuitet, društveni darvinizam i bolesti zavisnosti.

Bio je pokretač prvih filmofilskih udruženja i klubova. Sa Draganom Aleksićem je 1924. osnovao Klub filmofila i snimio film Kačaci u Topčideru. Pokušao je da snimi avangardni film Budi Bog s nama, ali film nikada nije završen. Godine 1925. u Zagrebu je pokrenuo prvi nedeljni filmski list Film. Pre Drugog svetskog rata napisao je Istoriju jugoslovenskog filma, a nakon rata, sa Vladetom Lukićem, Filmski leksikon.

Prevodio je sa francuskog, mađarskog i bugarskog jezika, a na francuski je prevodio savremenu južnoslovensku poeziju. Bio je jedan od deset članova Akademije Sedam umetnosti, osnovane 1933. godine, čiji je prvi predsednik bio Branislav Nušić.

Mnogi njegovi tekstovi ostali su u rukopisu: zbirka priča Filosof na utakmici, zbirka pripovedaka Veliki planovi, eseji Vedrine i genealogija čoveka umetnika, romani Gideon i Olga, Književne čerge i knjiga o filmu Film se okreće.

Boško Tokin umro je u Beogradu, decembra 1953. godine, u 59. godini života.