Stanislav Vinaver je bio srpski pisac, prevodilac, diplomata i novinar jevrejskog porijekla. Rođen je u 01. marta 1891. godine u Šapcu, a umro je 01. avgusta 1955. godine u Niškoj Banji. Učestvovao je u balkanskim i Prvom svjetskom ratu kao dobrovoljac. Sa vojskom je preko Albanije stigao na ostrvo Krf, gdje je radio kao službenik Državnog presbiroa. Informativno-diplomatske poslove obavljao je u Francuskoj, Velikoj Britaniji i Petrogradu. Nakon rata, najprije je bio zaposlen je u Ministarstvu prosvjete, a potom se posvetio novinarskoj karijeri. Zajedno sa Rastkom Petrovićem, Milošem Crnjanskim, Markom Ristićem i mnogim drugim, pripadao je talasu modernističkih srpskih pisaca. Vinaver je bio utemeljivač ekspresionističkog pokreta. Napisao je „Manifest ekspresionističke škole“ kojim se zalagao za odstupanje od tradicionalnih umjetničkih izraza. Skoro čitav Drugi svjetski rat proveo je u koncentracionom logoru u Njemačkoj. Posljednjih deset godina svog života posvetio se profesionalnoj književnoj karijeri. Prevodio je djela sa engleskog, francuskog, poljskog, češkog, ruskog i njemačkog jezika na srpski jezik.

Stanislav Vinaver je uz Miloša Crnjanskog i Rastka Petrovića jedan od najznačajnijih pisaca srpske moderne. Najpoznatija njegova djela su: „Priče koje su izgubile ravnotežu“, „Misli“, „Gromobran svemira“, „Varoš zlih volšebnika“, „Čuvari svijeta“, „Ikarov let“, „Evropska noć“, „Ratni drugovi“, „Jezik naš nasušni“ i „Zanosi i prkosi Laze Kostića“. Kao satiričar pisao je duhovitim, snažnim izrazima, gdje u prvi plan dolazi njegov smisao za grotesku. U satiričnom tonu napisao je djelo „Pantologije novije srpske pelengirike“. Njegovo početno pjesničko izražavanje bilo je u znaku simbolizma. Takva je njegova knjiga stihova „Mjeća“, kao i kasnije objavljene zbirke, kao što su: „Čuvari svijeta“, „Ratni drugovi“i „Evropska noć“. Tokom stvaranja pjesme težio je oslobađanju od bilo kakvog konkretnog značaja. Njegova poezija je muzikalna. Bitno obilježje njegove poezije je i humor.