Branko ve Poljanski, rođen kao Branislav Micić (Sošice, 1897 – Pariz, 1947), značajna je figura srpske avangarde. Zajedno sa bratom Ljubomirom, postavio je temelje zenitizma, jednog od najvažnijih avangardnih pokreta u srpskoj umetnosti.

Odrastao je u Majskim Poljanama kod Gline na Baniji, po kojima je kasnije smislio svoj umetnički pseudonim. Nakon završene Učiteljske škole u Zagrebu, svoju izdavačku delatnost započinje 1921. u Ljubljani, gde pokreće Svetokret, časopis koji je opisivao kao „list za ekspediciju na severni pol čovekovog duha”. U Zagrebu pak osniva filmsku reviju Kinofon. Njegovo delovanje se širi i do Praga, gde formira umetnički klub „Zenit” i učestvuje u radu Revolucione scene.

Kao pesnik, prozaista i kritičar, redovno je objavljivao u časopisu Zenit. Njegov umetnički aktivizam ogleda se u organizaciji zenitističkih večeri u više jugoslovenskih gradova, a 1924. učestvuje i na prvoj Zenitovoj međunarodnoj izložbi nove umetnosti u Beogradu.

Autor je brojnih tekstova, crteža, kao i tri zbirke poezije: Tumbe, Crveni petao i Panika pod suncem, kao i romana 77 samoubistva.Posebno je upečatljiv njegov simbolični oproštaj od književnosti – 17. jula 1927. na Terazijama u Beogradu podelio je 2.000 primeraka svojih knjiga Tumbe i Crveni petao. Iste godine odlazi u Pariz, gde se potpuno posvećuje slikarstvu.

Njegova likovna dela predstavljena su na značajnim izložbama u Moskvi (1926) i Parizu (1925/26. i 1930), a te poslednje godine objavljuje i Manifest panrealizma. Iako je bio oženjen Francuskinjom iz ugledne porodice i imao četvoro dece, njegov životni put završava se tragično – nakon života u Zagrebu, Beogradu i Parizu, poslednji put je viđen kao beskućnik u francuskoj prestonici.