Hana Arent (1906–1975) bila je jedna od najuticajnijih političkih filozofkinja 20. veka. Rođena je u nemačko-jevrejskoj porodici u industrijskom gradu Hanoveru. Kad je napunila 18 godina, otišla je na Univerzitet Marburga da studira filozofiju kod Martina Hajdegera, s kojim je potom bila u strasnoj vezi do 1928, kad je napustila Marburg i nastavila studije s Jaspersom na Univerzitetu Hajdelberga. Dolaskom Hitlera na vlast 1933. bila je primorana da napusti Nemačku i narednih osam godina je živela prvo u Ženevi a onda i u Parizu, pomažući aktivno jevrejskim izbeglicama. Godine 1941. emigrirala je u SAD i ubrzo postala deo intelektualnih krugova u Njujorku. Radila je na više akademskih pozicija na različitim američkim univerzitetima sve do svoje smrti 1975. godine. Njenim najvažnijim studijama smatraju se: Izvori totalitarizma (1951), ključni rad o totalitarizmu, koji joj je doneo i slavu i osporavanje; Condition humana (1958), originalna filozofska studija koja je istraživala osnovne kategorije vita activa; Ajhman u Jerusalimu, izveštaj sa suđenja nacističkom zločincu, koje je donelo kontroverzni pojam „banalnost zla“. Pored ovih značajnih radova, Hana Arent objavila je brojne uticajne eseje o temama kao što su priroda revolucije, sloboda, autoritet, tradicija i moderno doba.