Autobiografija – o drugima
Borislav Mihajlović Mihiz
Esejistika
Tako je nekako bilo i sa mnom. Ni dovoljno reprezentativan za izuzetnu biografiju, ni dovoljno karakterističan za profil tipičnog predstavnika generacije, taj moj život je, ipak, kao i svaki drugi uostalom, prikladna građa da se i preko njega iskaže glavna ličnost ove knjige – naša zamršena i svakojaka epoha. O njoj govori ova knjiga, njoj želi da kaže „De te fabula narrator“. - Borislav Mihajlović Mihiz
"Osim očekivanja koje će ispuniti čitalac Mihizove knjige voljan da se po starinskom receptu, piscu itekako bliskom, pouči i zabavi, to djelo ukazaće mu na jednu književnu zakonitost, čije je mogućnosti srpska literatura u poslednje vrijeme pomalo zaboravila. Književnost najvišeg estetskog ranga ne nastaje nužno iz prevashodno umjetničkih intencija i zatvaranja u artističku samodovoljnost, već i onda kada je stvarana sa skromnom željom da se ostavi pisani trag o drugima, sebi i svom vremenu. Kontinuitet (auto)biografske proze postojano visokog kvaliteta od srednjovjekovnih žitija (Domentijan, Teodosije), preko memoarskih djela epohe prosvećenosti i romantizma (Simeon Piščević, Dositej Obradović, Mateja Nenadović, Nićifor Ninković, Jakov Ignjatović), pa sve do sličnih knjiga pisanih u dvadesetom vijeku (Branislav Nušić, Meša Selimović, Stevan Raičković) govori o određenim razvojnim potencijalima srpske književnosti. U tom smislu, Autobiografija – o drugima siguran je orijentir novim naraštajima čitalaca i pisaca: ona baca snažno svjetlo u prošlost, jednako kao i u budućnost, potvrđujući poznatu misao Miloša Crnjanskog da su memoari „uvek bili najbolji deo književnosti, osobito kada nisu doslovce verni“.
- iz pogovora Vladana Bajčete
- ISBN: 9788660360429
- Broj strana: 630
- Pismo: Latinica
- Povez: Broš
- Format: 20x14cm
- Godina izdanja: 2019
Borislav Mihajlović Mihiz
Borislav Mihajlović Mihiz (Irig, 17. oktobar 1922 – Beograd, 15. decembar 1997) bio je srpski i jugoslovenski književni kritičar, književnik, dramaturg, scenarista, dramski pisac i polemičar.
Rođen je u svešteničkoj porodici koja se do 1903. godine prezivala Bećarević, kada je njegov deda jerej Stefan uzeo prezime Mihajlović po svom ocu Mihajlu. Školovao se u Karlovačkoj gimnaziji, gde je postao član Đačkog književno-umetničkog udruženja Stražilovo. Među njegovim školskim drugovima bili su Dejan Medaković, Vojislav Korać, Stevan Doronjski i drugi, sa kojima je nastavio saradnju tokom čitavog života.
Školovanje mu prekida Aprilski rat 1941. godine. Tokom rata boravio je u Beogradu i Banatu, gde je radio na imanjima folksdojčera. Godine 1944. priključuje se ilegalnoj grupi u Beogradu, a nakon oslobođenja angažovan je u Anketnoj komisiji za ispitivanje zločina okupatora u Vojvodini.
Nakon rata upisuje studije na Filozofskom fakultetu u Beogradu, grupa za srpskohrvatski jezik i književnost, gde diplomira 1950. godine. Tokom studija se ističe kao oštar polemičar – najpoznatija je njegova javna polemika sa Radovanom Zogovićem u najvećem amfiteatru Pravnog fakulteta, kojoj je prisustvovao Miroslav Krleža.
Prvi posao dobija kao asistent u Muzeju Vuka i Dositeja, nakon čega 1951. postaje književni kritičar NIN-a. Godine 1952. dobija stipendiju za petomesečni studijski boravak u Parizu, gde se upoznaje sa savremenim teatrom i modernim pravcima u francuskoj književnosti. Zbog prijateljstva sa Milovanom Đilasom zapada u nemilost i ostaje bez posla u NIN-u, da bi 1956. bio imenovan za upravnika Biblioteke Matice srpske.
Od 1960. do 1963. radio je kao umetnički direktor Avala filma, a 1967. kratko je bio urednik izdavačkog preduzeća Prosveta. Sa Mirom Trailović stvara pozorište Atelje 212, gde je bio umetnički savetnik od 1971. do 1983. godine.
Mihiz je bio cenjen kao književni kritičar i dramski pisac. Družio se sa najznačajnijim piscima svog doba – Borislavom Pekićem, Ivom Andrićem, Mešom Selimovićem, Danilom Kišom i drugima. Na Andrićev zahtev napisao je predgovor za prvo izdanje romana Prokleta avlija.
Govorio je na demonstracijama 9. marta 1991. godine sa balkona Narodnog pozorišta. Na parlamentarnim izborima 1992. godine izabran je za narodnog poslanika kao vanstranačka ličnost na listi koalicije DEPOS, ali se već 1993. povlači iz političkog života.
Dobitnik je brojnih nagrada, među kojima su: Sterijina nagrada za tekst savremene drame (1963), nagrada „Đorđe Jovanović” (1989), nagrada „Miloš Crnjanski” (1991) i nagrada „Branko Ćopić” (1994). Po njemu je nazvana nagrada „Borislav Mihajlović Mihiz” koja se od 2005. godine dodeljuje za dramsko stvaralaštvo, a njegova rodna kuća u Irigu pretvorena je u Centar za razvoj kulture.
