Porodični rečnik
Natalija Ginzburg
Ženski glas, Uskoro
Ovaj autobiografski roman, ovenčan nagradom Strega 1963, iako opterećeno teretom istinitosti, ne gubi ni trenutka šarm detinjstva, dok se bavi sukobima i peripetijama jevrejske porodice u vreme fašizma.
Prevela s italijanskog: Gordana Subotić
Jedna obična italijansko-jevrejska porodica, autorkina ali ne samo njena, prikazana je u ovoj knjizi s prisnošću, kroz specifičan jezik i rituale koji dele njeni članovi. Taj rečnik Levijevih postaće simbol njihove bliskosti i zajedništva u mračnim vremenima pred Drugi svetski rat i za vreme njega. Jačanje fašističke ideologije usko je povezano sa promenama u porodičnom životu, koji se iz ustaljene rutine survao u bezdan straha i neizvesnosti.
Natalija Ginzburg u Porodičnom rečniku osvjetljava i živote drugih intelektualaca, poput Đulija Einaudija i Čezarea Pavezea, pretvarajući ih u likove istovremeno krhke i snažne, humane a istorijski značajne. Kroz tragedije i gubitke, uključujući herojstvo sopstvenog supruga u antifašističkom otporu, ova knjiga, koja žanrovski izranja iz tačke susreta romana, memoara i autobiografije, ostaje svedočanstvo o otpornosti, nesalomivosti čovekovog vitalizma i trajnoj moći pripovedanja.
Porodični rečnik je roman čistog, ogoljenog, razotkrivenog i očiglednog sećanja. Ne znam da li je najbolja među mojim knjigama, ali svakako je jedina knjiga koju sam napisala u stanju bespogovorne slobode.
Natalija Ginzburg
- Broj strana: 264
- Pismo: Latinica
- Povez: Mek
- Godina izdanja: 2023
Natalija Ginzburg
Natalija Ginzburg (1916–1991) italijanska je književnica i prevoditeljka, jedna od najvažnijih intelektualki 20. veka. Rođena je u Palermu u uglednoj jevrejskoj porodici Levi. Tridesetih godina postala je članica Komunističke partije, a sa mužem Leonom Ginzburgom tajno je uređivala u Rimu antifašističke novine, sve dok nisu zajedno prognani u regiju Abruco (1940–1943). Supruga su joj 1944. u rimskom zatvoru mučili i ubili nemački nacisti. Svoj prvi roman objavila je u trenutku kada je antisemitizam u Italiji bio najsnažniji, te je, iako je odgojena ateistički, zbog jevrejskog prezimena morala da koristi pseudonim Alesandara Tornimparte. Godinama je radila u čuvenoj torinskoj izdavačkoj kući Einaudi, gde je imala prilike da sarađuje sa autorima poput Prima Levija, Pavezea, Kalvina. Najplodnije godine za njen rad došle su nakon rata, pedesetih i šezdesetih, kada je napisala većinu svojih dela. Pisala je romane, kratke priče, eseje i drame. Na srpski su prevedeni dosad rani roman Ovako je to bilo (1947), pozni epistolarni roman Grad i kuća (1984), kao i autobiografski roman Porodični leksikon za koji je 1963. dobila najprestižniju italijansku nagradu „Strega“. U poznim godinama izabrana je kao zastupnica levice u italijanskom parlamentu.
