Izabrane pesme Jovana Dučića

Jovan Dučić, majstor reči i visokog stila, jedan je od malobrojnih u Panteonu srpske književnosti koji je uspeo da uhvati one suptilne veze koje vezuju dušu čoveka sa dušom stvari. „Mirna kao mramor, hladna kao sena“, obavijena „pramenom tajanstvene magle“, njegova poezija ima evropski karakter i stav, a predstavlja svojevrsnu metafizika osećanja, podignutu na složenom odnosu prema Bogu, Ljubavi i Smrti. Otmenost i sklad njegovog stiha, istančavanje krajnosti, oštrovidost unutrašnjeg oka, odbacivanje banalnosti svakodnevice, ali i neposrednosti i jasnosti, omogućili su mu da dosegne „visoke planine smrti” i „hladna jezera mirа“ kako bi postavio to suštinsko i suštastveno pitanje srpskog modernističkog pesništva – „ko čeka na međi?“.

Ovo izdanje Dučićevih pesama delimično izneverava hronologiju nastanka i objavljivanja autorskih zbirki, oslanjajući se prevashodno na kompoziciju koju im je pesnik dodelio prilikom priređivanja sopstvenih Sabranih dela (1929-1930). Pesnikove intervencije, odbacivanje ranih pesama, prekrajanja, senčenja, uokviravanja, sa ambicijom da se dostigne savršenstvo forme, ne samo da su učinila da četiri knjige poezije dobiju karakter četiri pevanja, četiri stava pesničke simfonije, već su nam omogućila praćenje jedne poetske biografije, evoluciju „pesnika strašne međe” na putu od deskriptivnog izraza mladićke lirike, prepune magle i senki, šumova i zvukova, ka tananoj poeziji simbola.